CEZA KOLONİSİNDE / Anlatılar I

Yazar: Franz Kafka
Yayın Evi: Can Yayınları
Yayın Yılı: 2010

Çeviren: Tevfik Duran
Sayfa Sayısı: 204

Arka Kapak:

Ceza Kolonisi'nde, çağımız insanının kaygı ve korkularını, yalnızlığını, kendi kendine yabancılaşmasını, çevresiyle iletişimsizliğini ustalıkla dile getirmiş olan Franz Kafka'nın tüm anlatılarını bir araya getiren bir çalışmanın ilk kitabı. Anlatılar'ın bu ilk kitabı, Kafka'nın kitaplarında yayınladığı anlatılar ile kitaplarında yer almayan, ayrı ayrı yayınlanmış anlatıları dilimizde ilk kez bir arada sunuyor.

Kafka'nın yazdıklarına farklı eleştirmenlerce çok farklı yorumlar getirilmiştir. Kimilerince varoluşçuluk bağlamında değerlendirilen Kafka'da kimileri Marksist, kimileri Freudcu etkiler bulmuşlar, kimileri de onun yapıtlarının özünde gerçeküstücü bir mizahın yattığını ileri sürmüşlerdir. Ne var ki, Kafka'nın belki de en belirleyici özelliği, hiçbir kalıba girmemesi, hiçbir akıma sığmamasıdır. Kafka, tüm yazdıklarıyla, 20. yüzyılın en kendine özgü yazarlarının başında gelir.

Kafka okumadan önce Kafka'yı okumaya çalışmanızı öneririm. Mesela şu yazı ya da Sabit Fikir'deki şu yazı olabilir.

Kafka okumaya Dönüşüm'den değil de Ceza Kolonisinde'den başlamış olmayı isterdim. (Bu cümleyi yazdıktan sonra "Dönüşüm"ü burada yazmadığımı fark ettim.) 

Ceza Kolonisinde'ye gelelim. Kitaba ismini veren öyküyü etkileyici ama ben hiç sevmem bu tür öyküleri, bazı yerlerini atlayarak okuduğumu itiraf etmeliyim. İşkenceler, tecavüzler, çocuk acıları benim yüreğimin kaldırmadığı konular.

"Küçümen bir kadın" en sevdiğim hikaye oldu, "On bir oğul"u da sevdim. 

Aslında kitaba ismini veren "Ceza Kolonisinde" hariç tüm öyküleri arada bir açıp tekrar tekrar okumak isterim. (Öykü demek doğru mu emin değilim, anlatı hiç sevimli gelmiyor kulağıma, öykü deme hakkımı kullanıyorum.)

Küçümen Bir Kadın'dan Alıntı:

...

Bu küçümen kadın benden hiç mi hiç memnun değil, hep bir eksiğimi buluyor, benden hep haksızlık görüyor, ben onu adım başı kızdırıyorum; insan hayatı en küçük parçalara bölebilse ve her parçacığı kendi başına değerlendirebilseydi, benim hayatımın her bir parçacığı onu kesinlikle sinirlendirirdi.

Onu niçin bu kadar kızdırdığım üzerine sık sık düşünmüşümdür; olabilir, bende ne varsa, onun güzellik anlayışına, adalet duygusuna, alışkanlıklarına, göreneklerine, ümitlerine aykırı düşüyordur, böyle birbirine zıt tabiatlar vardır, ama o bunun niçin o kadar acısını çekiyor? 

...